Aan de ontbijttafel

Ik, mijn man en onze twee dochters. Met zijn vieren in het weekend aan de ontbijttafel.
Ik sta ’s ochtends op en ga in mijn pyjama en badjas naar beneden. Of ik mag nog even lekker blijven liggen en mijn man neemt de honneurs waar. De meiden liggen of nog in bed, of zijn al beneden en kijken televisie.
Als ik op sta, ruim ik eerst een beetje op in de kamer en keuken. Dan begin ik aan het ontbijt. De tafel dekken met ons mooie servies. Broodjes bakken. Eitje koken. Sinaasappels uitpersen. Kopje thee zetten. Lekker beleg op tafel. In de winter de kaarsjes aan. Gezellig muziekje aan. Rustig bezig, een beetje aantoddelen.
Als alles klaar is, gaan we aan tafel. De meiden ook nog lekker in hun pyjama. Mijn man in een snel aangetrokken joggingbroek en t-shirt. Dan gaan we lekker eten. Ondertussen wordt er gekletst. Meestal begint het een beetje over hoe iedereen geslapen heeft, hoe het met iedereen is en dan zien we wel waar het gesprek heen gaat. Soms blijft het bij keuvelen, soms worden het mooie diepgaande gesprekken. Soms nemen we de dag door. Iedereen is ontspannen. De ene keer is het rustig; de andere keer zijn de meiden in een puberale giebelbui.

Het is even zo’n moment dat nog niets hoeft. Alleen wij vier; de rest van de wereld is nog even buiten. Eigenlijk bestaat de wereld op dat moment alleen uit ons vier en dat vind ik een heerlijk gevoel. Even een soort stilte voordat de hectiek van alledag weer gaat beginnen.

Wij vier zijn dan de hele wereld. Meer is er eventjes niet.