Alles past

Een moment waarop ik werd overvallen door twijfel. Houdt ie echt van me? “Voel ‘t”, zei hij dan, “voel, hoe mooi alles past, moeiteloos”, en omhulde me met zijn armen. Mijn lichaam kon zich ontspannen, juist in die armen, juist tegen die borstkas, met zijn rustige ademhaling.

Klopt, op dat moment paste alles naadloos. Hier kon mijn hoofd geen speld tussen krijgen.

In elke aanraking voelde ik zijn respect en aandacht. Daarna maakte het ook niet uit welke beweging ik, of hij maakte. Onze lichamen vouwden zich ontspannen over en om het lijf van de ander. Met huid en haar heette hij alles in en van mij welkom. Na 30 jaar herkent nog iedere cel in m’n lichaam, de diepe waarde van zijn woordeloze gedichtjes. Liefde, zonder twijfel!