Een moment van eeuwigheid

Ik zit in de crypte van de abdij Sint Benedictusberg in Mamelis in vrijwel absolute stilte. We praten over 2008.
Ineens voel ik God in mijn handen tintelen. Vanuit mijn polsen, in mijn handen en gedeeltelijk in mijn vingers. Na vijf tot zeven minuten gaat de tinteling weg.

Een sobere maar indrukwekkende gebeurtenis, niet spectaculair in de uitvoering maar wel in de betekenis.
Het is een moment van eeuwigheid, voorbij al het aardse, ook voorbij aards geluk.

En verder weet ik dat God me hier iets mee wil zeggen, maar na 10 jaar weet ik nog niet wat. Zoals wel eens gezegd wordt ‘Het belangrijkste moet worden afgewacht’.

Welnu, ik wacht.