Een heel hard muziekje

Het is erg lang geleden, ik was denk ik een meisje van zo’n 8, 9 jaar. En we zitten in de kamer, bij ons in de huiskamer. Wij woonden in die tijd in Enschede. En mijn pake en oma zijn er, want ik had een pake en een oma. Mijn oma wilde geen beppe heten.

En het is aan het einde van de middag en dat is altijd het koffie uurtje, dus mijn pake en oma hebben allebei koffie, en mijn oma zegt: we doen de lichten aan want dat vinden jullie gezellig! En mijn oma zet een muziekje op, met een kinderkoortje. Héél hard, want mijn oma zei altijd: kinderen vinden dat fijn, harde muziek. En ik zit bij mijn pake op schoot, en hij tapt met zijn voeten met de muziek mee. En mijn broertje is ook in de kamer.

Mijn moeder ligt denk ik boven, mijn moeder is ziek, want daarom zijn mijn pake en oma bij ons in huis. En wat ik me heel erg herinner is het vrolijke en het lichte van van die herinnering, dat ik gewoon heel vrolijk en heel blij ben, en dat het een heel gezellig moment. Een moment dat altijd weer terugkwam, waar ik heel erg naar uitkeek en waar ik veel warmte heb ervaren.

Zo eindigden we de dag.